gün olur devran döner...

çok enteresan bi telefon aldım bugun.

normalde kolay şaşıran bir insan değilimdir.

ama bu sefer farklıydı...

motosiklete merakım çok erken yaşta başladı.
ilk okul 2ye gidiyordum.üst komşumuz yücel amcanın hero puch u vardı.

ki şöyle bişi oluyor kendileri

pat pat pat gezerdi tuaf bir araçtı arabaya hiç ama hiç benzemiyordu en az yücel amca kadar ilginç bir vasıtaydı.bir gün yakın bi yere gitmek için evden çıktı motorunun yanına geldiğinde bende duvarda oturuyordum . biraz meşakatli olsada çalıştırdı tam gazı verip gidecekken beni gördü. gel istersen beraber gidelim dedi. hiç ama hiç düşünmeden evet dedim. koşarak yanına gittim. arkasına binmeden önce inip binerken neler yapmam gerektiğini ve yolculuk sırasında nelere dikkat etmem gerektiğini anlattı kısaca (yıllardır benim artçılarıma bıkıp usanmadan anlattığım gibi.)  ve ogün kümbeti şahanem ilk defa motosiklet selesine değdi. ve yıllardırda ayrılmadı.

o hikayeler başka zamana artık

bu durumdan herkez rahatsızdı ama en çokta babam.

yıllarca ben motora binmeyeyim diye ne demediği kaldı ne yapmadığı.

hayal gücünü nekadar zorlarsan zorla yetişemessin bile yaşadıklarıma.

işte bu babam katıksız motosiklet düşmanı babam

geçen yaz benden afırdığı evet bildiğin afırdığı ; artık kullanmadığım R2D2 (scooter)mu hayatlarının en güzel dönemi olan emekliliklerini geçirdikleri o muhteşem sayfiye alanına götürmüştü.

gelen telefonda bununla ilgili zaten. annem aradı .yazdan kalma bir günde artık zamanıdır diyip derin bir nefes alan babam ," hadi hanım atla arkama demiş"

kafalarına kasklarını takıp gezmişler civar köyleri,

beni aradıklarında ağızları kulaklarındaydı keyifler gayet kekaydı.

vay be dedim vay be

gün olur devran döner ama

bukadar kesin dönüş olurmuymuş.

evet olurmuş

ama

şimdi canımdan çok sevdiğim HERGELE (enduromdur kendieri aynı bendir hergeledir)mi isterse benden

ki buyur bak buda kendisi

"oğlum scooter artık yetmiyor bize " diye

bak sen o zaman şenlik nasıl olur

anne baba son lafım size

hoş geldiniz...